به نقل از «مهر»

فیلمساز فلسطینی: سینما حال ما را برای آینده ثبت می‌کند

تاریخ انتشار: ۸ آذر ۱۴۰۲ | کد خبر: ۳۹۱۸۶۷۲۰

به گزارش خبرگزاری مهر به نقل از هالیوود ریپورتر، کلید، نمادی تاریخی است که مردم فلسطین از سال ۱۹۴۸ تا امروز از آن برای نشان دادن دیاسپورای خود استفاده کردند و در عین حال «کلید» عنوان فیلم کوتاهی است که راکان مایاسی در بیست و نهمین جشنواره «مدفیلم» به نمایش درآورد.

فیلم کوتاه درام مایاسی که در ژانر تهاجم به خانه ساخته شده با اقتباس از داستان کوتاهی از انور حامد شکل گرفته است و در باره خانواده‌ای اسراییلی است که از صدای مرموز و آزاردهنده‌ای رنج می‌برند.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

به آرامی برای مخاطب روشن می‌شود که این صدا، صدای کلید در قفل است. انگار یکی که کلید خانه را دارد، می‌خواهد از بیرون وارد خانه شود. این یک استعاره سیاسی واضح است، به ویژه برای کسانی مانند کارگردان مایاسی که همچون بیش از ۷ میلیون فلسطینی در تبعید به سر می‌برند.

مایاسی با هالیوود ریپورتر درباره فیلم «کلید» و نقش سینمای فلسطین در پی جنگی که از ۷ اکتبر آغاز شد و غزه را به نابودی کشاند، صحبت کرده است.

در این مصاحبه می‌خوانید:

در فیلم «کلید»، شما از دید یک کارگردان فلسطینی فیلم ساخته‌اید اما شخصیت‌ها اسراییلی هستند. این انتخاب دیدگاه از کجا آمده است؟

شخصیت‌هایی که به صدا واکنش نشان می دهند اسراییلی هستند، اما قهرمان اصلی نامرئی است؛ قهرمان اصلی صدای پشت در است، صدای کلید در قفل: حق فلسطینی‌ها برای بازگشت به خانه. من از این جنبه از داستان بسیار الهام گرفتم زیرا عناصر آن وسیله‌ای برای بازی با صدا و تصویر هستند.

فیلم کوتاه شما بر اساس داستان کوتاهی به همین نام از انور حامد ساخته شده است. چه چیزی شما را به این موضوع جلب کرد؟

من داشتم روی یک داستان کوتاه علمی تخیلی کار می‌کردم که با این داستان مواجه و مجذوبش شدم. چیزهای زیادی توجه من را به خود جلب کرد، از جمله ژانر فانتزی-هیجانی، دیدگاه فلسطینی به شخصیت‌های اسراییلی، این واقعیت که صدای خارج از صفحه، پویایی محرک روایت است، ظرافت کل طرح، و مهمتر از همه، پیام اصلی … حق فلسطینیان برای بازگشت به خانه، به سرزمین خود که به شیوه‌ای جدید و خلاقانه بیان می‌شود. همه این عناصر موجب شدند فوری با انور حامد تماس بگیرم تا امکان اقتباس از متن او را به دست آورم. به نظرم داستانی جسورانه است و من می‌خواستم آن را به یک فیلم کوتاه جسورانه تبدیل کنم.

خشونت در این فیلم کوتاه تلویحی است اما نشان داده نمی شود، حداکثر صدای شلیک گلوله است که شنیده می‌شود. ارجاع زیبایی شناختی شما در ساخت آنچه بوده است؟

در داستان اصلی بود. استفاده از اسلحه در جامعه اسراییل گسترده است، بنابراین عنصر شگفت‌انگیزی نیست. خشونت در داستان و فیلم به تدریج و متناسب با نیاز دراماتیک برای افزایش تنش ایجاد می شود.

با توجه به اینکه «کلید» به زیر ژانر وحشت؛ ژانر تهاجم به خانه تعلق دارد که اغلب با مضامین سیاسی مرتبط است، آیا زیبایی‌شناسی فیلم بر اساس ماهیت پیام آن هدایت می‌شود؟

از نظر من و ۷ میلیون فلسطینی دیگر که در تبعید زندگی می‌کنند، اسراییل به ما اجازه بازگشت به سرزمین خودمان را نمی‌دهد. به نظر می‌رسد ترس عمیقی از بازگشت ما وجود دارد. بنابراین، من آن را تهاجم به خانه نمی‌دانم، بلکه بازگشت ساکنان اصلی می‌نامم. خود ایده گذاشتن کلید در قفل، چرخاندن آن و تلاش برای باز کردن یک گذرگاه، عمل بازگشت است، نه تهاجم. هیچ خشونتی در بازگشت به خانه وجود ندارد. برعکس، این راهی برای تهاجم به آگاهی شهرک نشینان است. فراموش نکنیم که کلید در حال حاضر یک نماد تاریخی فلسطینی است، نماد حقی است که ما از سال ۱۹۴۸ مدعی آن هستیم.

خانواده اسراییلی برای امتحان کردن و خوابیدن و نادیده گرفتن صدای کلید، آرام‌بخش مصرف می کنند. این یک استعاره قدرتمند دیگر است.

یکی از موضوع‌های اصلی فیلم فراموشی است. جامعه اسراییل هیچ خاطره‌ای از رنج و حقوق فلسطینیان ندارد. این فراموشی با آشکار شدن طرح داستان «کلید» درک می‌شود. آرام بخش برای تقویت این ایده اضافه می‌شود، در حالی که صدای شب است که در ضمیر ناخودآگاه پاره می‌شود.

به‌عنوان یک کارگردان فلسطینی، آیا فکر می‌کنید از ۷ اکتبر تاکنون چیزی تغییر کرده است؟ چگونه می‌توانید تجربه خود را بیان کنید؟

اولویت در حال حاضر آتش‌بس است. من و همه فلسطینی‌هایی که می‌شناسم، از ۷ اکتبر آن قدر از نظر عاطفی و ذهنی درگیر اتفاقاتی که رخ داده بودیم که فرصتی برای فکرکردن درباره چیز دیگری نداشته‌ایم. به یقین مدت‌هاست که صدای فلسطین در رسانه‌های اصلی فضایی برای شنیده شدن ندارد و ما می‌ترسیم که حتی در فضاهای مستقل، در تریبون‌های هنری، در جشنواره‌ها، این صدا خاموش شود، سانسور شود یا از حق بیان در ملا عام و در نهادهای تاثیرگذار محروم شود. امیدوارم این اتفاق نیفتد. از سوی دیگر، به نظر می‌رسد آگاهی بیشتری ایجاد شده و مردم بیشتر به موضوع فلسطین توجه نشان می‌دهند و علاقه دارند از حقوق ما حمایت کنند.

به نظر شما نقش سینما در روایت داستان فلسطین و فلسطینیان امروز چیست؟

سینما قدرتمند است. از بسیاری از هنرها فراتر می‌رود چون یک تجربه سمعی و بصری قوی‌تر و کامل تری با خود می‌آورد. فیلم‌ها ساخته می‌شوند تا بمانند و سینما این توانایی را دارد که حال ما را برای آینده ثبت کند. ما فلسطینی‌ها از این نظر مستثنی نیستیم. فیلم‌های فلسطینی بسیار مهمی هستند که صدای ما را به گوش جهانیان رسانده‌اند، زیرا سینما مثل یک موضوع خبری در تلویزیون نیست؛ بسیار متافیزیکی‌تر است و قطعاً دربرگیری خلاقانه و عاطفی بیشتری دارد.

«مدفیلم» که برای تمرکز بر سینمای مستقل مدیترانه و خاورمیانه در ایتالیا برگزار می‌شود، بیست و نهمین دوره خود را از ۹ تا ۱۹ نوامبر (۱۸ تا ۲۸ آبان) در رم برگزار کرد و این مصاحبه در همان زمان انجام شده است.

کد خبر 5952374

منبع: مهر

کلیدواژه: فلسطین کارگردان سینما فیلم کوتاه کشتار مردم غزه تئاتر ایران موسیقی ایرانی هنرمندان تئاتر فلسطین حضور هنر ایران در جهان بیتا فرهی فیلم کوتاه پژمان بازغی درگذشت چهره ها کارگردان تئاتر سینمای مستند کنسرت موسیقی بازیگر سینما نوفل لوشاتو فیلم کوتاه

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.mehrnews.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «مهر» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۹۱۸۶۷۲۰ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

آتش و فراموشی؛ روایت استاد فلسطینی از زندگی خانواده او در غزه

دفتر کمیساریای عالی حقوق بشر سازمان ملل متحد اعلام کرد بیشتر قربانیان حملات اخیر رژیم صهیونیستی به شهر رفح در نوار غزه زنان و کودکان بوده‌اند و در صورت تشدید حملات رژیم اشغالگر به این باریکه، خطر کشتار غیرنظامیان و آوارگی مضاعف فلسطینی‌ها افزایش می‌یابد. در بیانیه این نهاد حقوق بشری آمده است: «فولکر تورک، کمیسر عالی حقوق بشر سازمان ملل امروز مجموعه حملات اسرائیل علیه رفح در روز‌های گذشته را محکوم کرد؛ حملاتی که بیشتر به کشته‌شدن زنان و کودکان منجر شده است. او بار دیگر نسبت به حمله‌ای تمام‌عیار علیه این منطقه هشدار داد، منطقه‌ای که ۱.۲ میلیون فلسطینی به‌اجبار به آن پناه آورده‌اند.»

بر اساس این بیانیه، چنین حمله‌ای تنها به کشتار بیشتر و آوارگی مضاعف منجر شده و جنایات بین‌المللی بیشتری به همراه خواهد داشت. بر اساس گزارش‌ها، در حملات رژیم صهیونیستی به رفح در ۱۹ و ۲۰ آوریل دست‌کم ۳۳ فلسطینی شهید شدند که ۲۲ تن از آنها زن و کودک بودند. تورک در این بیانیه گفت: «هر ۱۰ دقیقه یک کودک کشته یا مجروح می‌شود. آنها بر اساس قوانین جنگی مصونیت دارند؛ اما در نهایت همین کودکان هستند که بهای این جنگ را پرداخت می‌کنند.»

 از همین رو خبرنگار باشگاه خبرنگاران جوان پای صحبت‌های «غدی عاقل»، استاد فلسطینی الاصل دانشگاه کانادا نشسته و از تجربه شخصی وی و خانواده او در غزه پرسید. در ذیل مشروح این گفتگو از نظرتان می‌گذرد.

-با توجه به اینکه تمام اعضای خانواده شما در نوار غزه و رفح هستند، خبر جدیدی از وضعیت آنها دارید؟

غدی عاقل: کسانی که از بمباران نسل‌کشی اسرائیل جان سالم به در می‌برند، ممکن است از مرگ و ویرانی که از خود بر جای می‌گذارد جان سالم به در نبرند. در اوایل ماه جاری، نیرو‌های اشغالگر اسرائیل از زادگاه من خان یونس در جنوب نوار غزه عقب نشینی کردند، احتمالاً برای آماده شدن برای حمله به رفح. اکنون، آن غیرنظامیانی که در بخت آزمایی مرگ و زندگی برنده شدند، در دنباله رویا‌های شکسته به خان یونس هستند. 

خطر هنوز در هر گوشه‌ای در کمین است، اما پسر عموی من اکرام و شوهرش عوض احساس کردند که مجبور بودند به جمعیت بپیوندند و به منطقه القراره در شمال خان یونس بروند تا وضعیت برادر عوض و محمد و خانواده اش را بررسی کنند. آنچه آنها کشف کردند فراتر از درک بود. محمد، همسرش منار و هفت فرزندشان - خالد، قصی، هادیه، سعید، احمد، ابراهیم و عابد که همگی زیر ۱۵ سال سن داشتند- در حمله هوایی اسرائیل به خانه‌شان به طرز وحشیانه‌ای کشته شدند. خانه آنها خراب شده بود و بدن آنها در حال تجزیه بود، سگ‌ها و گربه‌های ولگرد سعی می‌کردند آنها را بجوند. اکرام و عوض قبر‌های کم عمقی کندند و آنها را دفن کردند.

این دومین باری بود که اکرام و عوض باید برادرزاده‌ها و خواهرزاده‌های خود را دفن می‌کردند. در ماه اکتبر، آنها مجبور شدند از اجساد تسنیم، یاسمین، محمود و الیاس، فرزندان برادر دیگر عوض، ابراهیم، مراقبت کنند که به همراه مادرشان، نانسی، در بمباران اسرائیل کشته شده بودند.

این بار درد خیلی غیر قابل تحمل بود. پس از بازگشت به خانه، اکرام که غم و اندوه او را فراگرفته بود، ناگهان بینایی خود را از دست داد. علت این مصیبت غم انگیز ناشناخته است و همه ما را گیج و ویران کرده است.

در همین حال، در غرب خان یونس، که اکنون شبیه یک شهر ارواح است، برخی از اعضای خانواده شوهرم سفری مشابه با درد و رنج را آغاز کردند. مقصد آنها: ویرانه‌های خانه هایشان، نه چندان دور از آنچه از بیمارستان الامل باقی مانده است.

کل بلوک، از جمله سه ساختمان چند طبقه که برادر شوهرم و بیش از ۷۰ نفر دیگر در آن زندگی می‌کردند، ویران شد. مردان جوان خانواده عکس، فیلم گرفتند و آنچه از زندگی سابقشان باقی مانده بود را نجات دادند. سپس آنها به المواسی بازگشتند، که زمانی مرکز پر جنب و جوش زندگی در ساحل خان یونس بود، که اکنون به یک اردوگاه چادری تبدیل شده است، سرزمینی بایر از ناامیدی، جایی که در چهار ماه گذشته آواره شده اند.

آنها پس از بازگشت به چادر‌های خود، تصاویر و کلیپ‌های ویرانه خانه‌های خود را با پدر و مادر و خواهر و برادر خود به اشتراک گذاشتند. برای خواهرشوهرم نیما، خبر‌ها و تصاویر خانه اش بیش از حد قابل تحمل بود. او در حین تماشای تصاویر مدام گریه می‌کرد. صبح روز بعد، نیما را بی هوش یافتند. خانواده‌اش او را با عجله به نزدیک‌ترین بیمارستان، الامل بردند، که از قضا به «امید» ترجمه می‌شود، اما هیچ بیمارستان و امیدی پیدا نکردند. یکی از پزشکان قهرمانی که در آنجا مانده بود اعلام کرد که او مرده است. او به سادگی قادر به تحمل این ناراحتی نبود. نیما غرق در غم و ناامیدی، سکته کرده بود. شوهر نیما، سلیمان، و فرزندانش برای تکمیل مقدمات تشییع جنازه، شستن جسد به روش صحیح، یافتن وسایلی برای تابوت و رسیدن به رباب، دختر بزرگ نیما، که به رفح پناه برده بود، تلاش کردند.

در حالی که آنها گریه می‌کردند و ماتم می‌کردند، بمب‌های اسرائیل همچنان بر مناطق مسکونی در رفح، اردوگاه آوارگان نصیرات، دیرالبلاح، اردوگاه آوارگان مغازی و بیت حانون اصابت کرد و صد‌ها کشته برجای گذاشت. در اردوگاه آوارگان یبنا در رفح، یک بمب باعث کشته شدن اعضای خانواده ابوالحنود - ایمان. مادرش ابتصام؛ شوهرش محمد؛ و چهار فرزند خردسالشان: تالین، آلما، لانا و کرم شد.

در جریان این بمباران شدید، سلیمان از ترس امنیت او و فرزندانش تصمیم گرفت که به رباب اطلاعی ندهد. نیما را بدون او دفن کردند. انتخاب ویرانگر بود، اما خطرات سفر به رفح و بازگشت بسیار زیاد بود. حملات هواپیما‌های بدون سرنشین، گلوله باران یا بمباران کشتی‌ها بی امان بود.

روزی که نیما را دفن کردند، ارتش اسرائیل بازار اردوگاه مغازی را بمباران کرد و ۱۱ نفر را کشت که بسیاری از آنها زن و کودک بودند. این اولین باری نبود که درد‌های شدید به چنین مرگ نابهنگامی در خانواده منجر می‌شد. در سال ۱۹۶۷، عبدالله، پدر سلیمان، با آشکار شدن واقعیت تلخ اشغال نظامی اسرائیل، دچار سکته مغزی شد. با از دست دادن خانه خود در نکبه ۱۹۴۸، وحشتی که ارتش اسرائیل در سال ۱۹۶۷ بر سر مردم فلسطینی غزه ایجاد کرد، شوک دیگری بود. اما در نهایت، چیزی که بیش از حد تحمل شد، ربودن پسرش سلیمان توسط سربازان اسرائیلی بود که در آن زمان یک کودک ۱۶ ساله بود. عبدالله که از سرنوشت سلیمان چیزی نمی‌دانست و نمی‌توانست فکر از دست دادن او را بپذیرد، تسلیم غم و اندوه شد و سکته مغزی بدن او را ویران کرد و او را فلج کرد. او هفت سال در اردوگاه خان یونس مصیبت‌های زندگی را تحمل کرد تا اینکه یک هفته پس از بازگشت سلیمان به غزه از دنیا رفت.

سلیمان از اینکه همسرش نیما به اندازه پدرش درد طولانی نداشت، خدا را شکر کرد و از فرزندانش خواست سوره فاتحه را برای او بخوانند. نیما تنها یکی از بیش از ۱۰۰۰۰ زن فلسطینی است که تاکنون در این جنگ جان باخته است. او یک میزبان عالی و یک آشپز فوق‌العاده بود که یک روز در آرزوی زیارت مکه بود و با دقت تمام پولهایش را برای این سفر پس انداز می‌کرد.

مرگ نیما نه تنها رویا‌های او را خاموش کرد، بلکه گرما و سخاوتی را که ذات او، یعنی جوهر فلسطینی را مشخص می‌کرد، خاموش کرد. او یک خلاء را پشت سر می‌گذارد که فقط با درد دل و از دست دادن پر شده است. موشک‌های یک پهپاد هرمس ساخت اسرائیل می‌تواند حریم هوایی بدون محافظ غزه را سوراخ کند و جان انسان‌ها را در چند ثانیه بگیرد. موشک‌های به اصطلاح «آتش و فراموش کن» می‌توانند اهدافی را در فاصله بیش از ۲.۵ کیلومتری (۱.۵ مایلی) در آسمان هدف قرار دهند، بنابراین وقتی شلیک می‌شوند، هیچ کس روی زمین نمی‌داند که در حال آمدن هستند. غیرنظامیانی که به تجارت خود می‌پردازند فوراً کشته می‌شوند، زیرا هیچ کس و هیچ چیز برای محافظت از آنها وجود ندارد.

هیچ هواپیمای جنگی اردنی، انگلیسی، فرانسوی یا آمریکایی برای دفاع از ۵۰ زن کشته شده هر روز در ۲۰۰ روز گذشته توسط اسرائیل مستقر نشد. به نظر می‌رسد "آتش و فراموش کردن" در غزه یک سیاست جهانی است.

اما فریاد قاطع من این است که دنیا هرگز نباید فراموش کند. مردم خوب در سرتاسر جهان تلاش می‌کنند تا اطمینان حاصل کنند که مسئولین این جنایات و کسانی که به آنها اسلحه داده اند، با محاکمه روبرو خواهند شد و شبح عدالت تا پایان روز‌های خود تحت تعقیب قرار خواهند گرفت.

غدی عاقل، یک استاد دانشگاه فلسطینی الاصل در کاناداست که در حال حاضر استاد دانشگاه آلبرتا در ادمنتون کاناداست. او از زمان آغاز جنگ غزه مقالات، یادداشت‌ها و گزارش‌های تفصیلی فراوانی را در رسانه‌های جهان از جمله رسانه‌های کانادا منتشر کرده است.

باشگاه خبرنگاران جوان بین‌الملل خاورمیانه